THOMAS, GENAAMD DIDYMUS

Ik ben hem op de voet gevolgd,
aandachtig, vaak vol vragen.
Maar gaandeweg werd wat hij zei
steeds minder te verdragen.
Zagen wij wel, waarheen hij ging?
Wat stond hem toch voor ogen?
In mij groeide vertwijfeling:
hoe ver kon ik hem volgen?

Ze noemen mij graag Didymus,
want dubbel mag ik heten:
een hart vol van onzekerheid
dan weer van zeker weten.
Ooit riep ik in mijn overmoed
met hem te willen sterven.
Wat was het waardoor hij zo’n gloed
diep in mijn ziel kon kerven?

Maar toen hij stierf, was ik er niet
en dat bleef aan mij knagen.
Wat restte, was een diep verdriet
en steeds opnieuw die vragen.
Men zei: hij leeft, hij heeft ons zelf
zijn vredegroet gegeven.
Hun woorden overtuigden niet;
hoe kan een dode leven?

Dwars door de deuren van mijn hart
is hij toen aangetreden.
Ik zag: aan mijn vertwijfeling
had hij alleen geleden.
Dat was het uur waarop ook ik
de waarheid heb gevonden:
voor wie wil zien is hij alleen
herkenbaar aan zijn wonden.

Sytze de Vries
14 februari 2014

0
    0
    Je winkelwagen
    Je winkelwagen is leegTerug naar de winkel